Η άλωση του κράτους

Η άλωση του κράτους

Από τον Αθ. Μασλαρινό*

Το κράτος έχει αλωθεί από ένα πλέγμα ομάδων, οι οποίες επιδιώκουν ατομικά ή ομαδικά συμφέροντα μέσα σε ένα κλίμα σκληρού ανταγωνισμού, ο οποίος περιέχει ελάχιστα έως καθόλου κριτήρια νομιμότητας. Οι κανόνες αντιμετωπίζονται ως «δυσκολία» προς παράκαμψη, ενώ κάθε πρόβλημα εθνικό ή άλλο θεωρείται «πονοκέφαλος», που αποσπά την προσοχή από  την ιδιοτελή νομή της εξουσίας, τον εκτοπισμό των αντιπάλων –εσωκομματικών και μη- την πελατειακή εξυπηρέτηση και τη διανομή των αθέμιτων εισπράξεων και προμηθειών.

Ο Αύγουστος του 2011

Τις προάλλες, Τράγιλος, Χουμνικό, Θερμά, Κερδύλλια, Μικρό Σούλι, Παλαιοκώμη, Νέα Φυλή, Μεσολακκιά, Αμφίπολη, Κορμίστα, Ηλιοκώμη, Νέα Μπάφρα, Ροδολίβος, Πρώτη, Μύρκινος, Δραβήσκος, Άνω Πορρόια, Θεοδώρειο, Βαμβακόφυτο, Δάφνη, Λευκότοπος, Αχλαδοχώρι, Βέργη, Αγία Παρασκευή, Νιγρίτα, Μαυροβούνι, Ηράκλεια, Θρακικό-Ομαλό, Ευκαρπία, Αηδονοχώρι.
Προχθές, Μαυροθάλασσα, Άγιος Δημήτριος, Ίβηρα, Σιτοχώρι, Πατρίκι, Αχινός, Φλάμπουρο.
Χθες, Χείμαρρος, Κοίμηση, Άμπελοι, Ανθή.
Σήμερα, Βύσσιανη, Παναγίτσα, Νικόκλεια, Μανδύλι, Λευκοθέα, Θολός.
Αύριο, Τερπνή....
Κι έχει ο Θεός!