Προσωπικά ουδεμία σχέση έχω με προσφυγικές καταστάσεις, εκτός από φίλους, και παιδικούς, προσφυγικών οικογενειών. Οι ιστορίες όμως, που άκουγα από τους δικούς τους παππούδες έμεινα βαθιά χαραγμένες στο μυαλό μου, μα κυρίως στην ψυχή μου. Ιστορίες που αντηχούν συχνά-πυκνά. Και με το πέρασμα του χρόνου όλο και πιο καθαρά.
Μικρασιατικός, ποντιακός, θρακικός Ελληνισμός . Η σειρά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως μέσα τους περιέχουν τη λέξη Ελληνισμός. Συνεπώς, έναν κοινό ως επί το πλείστον πολιτισμό. Τον ίδιο πολιτισμό, για τουλάχιστον 2500 χρόνια!
Στα παράλια, λοιπόν, της Μικράς Ασίας ο Ιωνικός πολιτισμός ήταν ριζωμένος εκεί για 2500 χρόνια. Οι Ίωνες, πρόγονοι των Μικρασιατών, εξ ού και στην τουρκική το ουσιαστικό Γιουνάν = Έλληνας και Γιουνανιστάν = Ελλάδα, κουβαλούσαν έναν τεράστιο πολιτισμό, ο οποίος κυριαρχούσε στην περιοχή σε όλα τα επίπεδα (όπως και στις άλλες επαρχίες, όπου υπήρχαν Έλληνες). Γι αυτό έπρεπε να ξεριζωθούν πάση θυσία. Και για τους Νεότουρκους ένας μόνο τρόπος υπήρχε για την εξαφάνισή τους, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα. Ο αφανισμός. Η σφαγή μικρών και μεγάλων. Ο διωγμός. Κάθε τί ελληνικό έπρεπε να εξαφανιστεί.
Η συνέχεια και οι συνέπειες είναι γνωστές σε όλους μας...
