Όσον αφορά την ιστορία του χωριού φαίνεται πως είναι αρκετά μεγάλη, αφού αναφέρεται σε γραπτή πηγή του 1569 με την προσωνυμία «Τσίντσα», που είναι συγγενής με το παλιό όνομα του χωριού «Τζίντζος». Ο Ν. Σβορώνος θεωρεί ότι το όνομα «Τζίντζος» είναι παραφθορά του ονόματος των Τυντηνών που απαντάται σε αρχαία νομίσματα Πολλοί από τους κατοίκους στην προσπάθεια να εξηγήσουν το όνομα του χωριού τους υποστηρίζουν πως προσδόθηκε σ' αυτό επειδή οι κάτοικοι του ήταν «τζίνιοι», δηλαδή ισχυροί, ατίθασοι και δεν ανεχόταν τους Τούρκους (και είναι όντως γεγονός ότι στο Σιτοχώρι, σε αντίθεση με τα γύρω απ' αυτό χωριά, δεν κατοίκησαν Τούρκοι).
Υπάρχει ακόμη και η παράδοση ότι πριν τη δημιουργία του χωριού οι κάτοικοι της περιοχής (του Σιτοχωρίου, του Ζερβοχωρίου, του Χουμνικού και του Λαγκαδίου) επάνδρωναν έναν κοινό οικισμό που εκτεινόταν ως τα Ίβηρα και λεγόταν Παλαιοχώρα ή Μακρυχώρι (άποψη που φαίνεται να ασπάζεται και ο καθηγητής Μ. Ζαφειρίου).
Το σημερινό Σιτοχώρι που λεγόταν παλιά Τζίντζιος, δηλαδή παραλλαγή του αρχαίου ονόματος. Βρέθηκαν αρχαία νομίσματα με επιγραφή Τιντινοί. Λέγουν ότι το όνομα τους έχει σχέση με τους Τιτάνες των Θρακών και τους Πελαγόνες Παίονες που ήλθαν από την Κεντρική Μακεδονία.
Το όνομα Τζίντζος άλλαξε σε Σιτοχώρι, όταν οι κάτοικοι του επιδόθηκαν και στην καλλιέργεια του σιταριού, ενώ μέχρι τότε καλλιεργούσαν σχεδόν αποκλειστικά καπνό. Το γεγονός μάλιστα ότι προπολεμικά παραγόταν άφθονο σιτάρι στάθηκε ικανό να ονομαστεί το χωριό Σιτοχώρι.
Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το Σιτοχώρι ήταν το κεφαλοχώρι της περιοχής με τους δύο χιλιάδες κατοίκους του που έκαναν το χωριό να σφύζει από ζωή. Μάλιστα αρκεί ν' αναφέρουμε ότι την εποχή εκείνη, παρ' όλες τις αντίξοες συνθήκες, κατάφεραν να σπουδάσουν πάρα πολλοί νέοι του χωριού στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα Σήμερα όμως η αίγλη του παλιού χωριού τείνει να εξαφανιστεί, αφού πολλοί από τους κατοίκους του το εγκαταλείπουν. Έτσι, αν και συγκριτικά με τα γύρω χωριά είναι μεγαλύτερο το Σιτοχώρι, έχει τώρα 846 κατοίκους. Στη μετανάστευση αυτή έπαιξε ρόλο και τη πτώση της τιμής του καπνού, αφού αυτός παραμένει η κύρια καλλιέργεια των κατοίκων, μια και το μεγαλύτερο μέρος του αγροκτήματος της κοινότητας δεν αρδεύεται. Ας ελπίσουμε πάντως ότι το κύμα της αστυφιλίας που πλήττει την ελληνική ύπαιθρο δεν θα την ερημώσει παντελώς από τους κατοίκους της.
Υπάρχει ακόμη και η παράδοση ότι πριν τη δημιουργία του χωριού οι κάτοικοι της περιοχής (του Σιτοχωρίου, του Ζερβοχωρίου, του Χουμνικού και του Λαγκαδίου) επάνδρωναν έναν κοινό οικισμό που εκτεινόταν ως τα Ίβηρα και λεγόταν Παλαιοχώρα ή Μακρυχώρι (άποψη που φαίνεται να ασπάζεται και ο καθηγητής Μ. Ζαφειρίου).
Το σημερινό Σιτοχώρι που λεγόταν παλιά Τζίντζιος, δηλαδή παραλλαγή του αρχαίου ονόματος. Βρέθηκαν αρχαία νομίσματα με επιγραφή Τιντινοί. Λέγουν ότι το όνομα τους έχει σχέση με τους Τιτάνες των Θρακών και τους Πελαγόνες Παίονες που ήλθαν από την Κεντρική Μακεδονία.
Το όνομα Τζίντζος άλλαξε σε Σιτοχώρι, όταν οι κάτοικοι του επιδόθηκαν και στην καλλιέργεια του σιταριού, ενώ μέχρι τότε καλλιεργούσαν σχεδόν αποκλειστικά καπνό. Το γεγονός μάλιστα ότι προπολεμικά παραγόταν άφθονο σιτάρι στάθηκε ικανό να ονομαστεί το χωριό Σιτοχώρι.
Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το Σιτοχώρι ήταν το κεφαλοχώρι της περιοχής με τους δύο χιλιάδες κατοίκους του που έκαναν το χωριό να σφύζει από ζωή. Μάλιστα αρκεί ν' αναφέρουμε ότι την εποχή εκείνη, παρ' όλες τις αντίξοες συνθήκες, κατάφεραν να σπουδάσουν πάρα πολλοί νέοι του χωριού στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα Σήμερα όμως η αίγλη του παλιού χωριού τείνει να εξαφανιστεί, αφού πολλοί από τους κατοίκους του το εγκαταλείπουν. Έτσι, αν και συγκριτικά με τα γύρω χωριά είναι μεγαλύτερο το Σιτοχώρι, έχει τώρα 846 κατοίκους. Στη μετανάστευση αυτή έπαιξε ρόλο και τη πτώση της τιμής του καπνού, αφού αυτός παραμένει η κύρια καλλιέργεια των κατοίκων, μια και το μεγαλύτερο μέρος του αγροκτήματος της κοινότητας δεν αρδεύεται. Ας ελπίσουμε πάντως ότι το κύμα της αστυφιλίας που πλήττει την ελληνική ύπαιθρο δεν θα την ερημώσει παντελώς από τους κατοίκους της.
