Είμαστε από την πάστα των ανθρώπων που διακατέχονται από τον πόθο της μάνας πατρίδας, να την μετατρέπουν σε παράδεισο όπως κι αν έχει, όσο κι αν ματώσουμε.
Είμαστε από την πάστα των ανθρώπων που διακατέχονται από τον πόθο της μάνας πατρίδας, να την μετατρέπουν σε παράδεισο όπως κι αν έχει, όσο κι αν ματώσουμε.
Επιθυμία μας είναι να ζήσουμε στην Ελλάδα. Κι έχουμε ηθικό καθήκον απέναντι στους φίλους μας, γνωστούς κι αγνώστους που μας στηρίζουν και παλεύουν για τη Δημοκρατία, την αληθινή Δημοκρατία με το Δ κεφαλαίο. Θα μείνουμε, λοιπόν και θα παλέψουμε.
Κι αν πάντως έρθει κάποια μέρα που θα πρέπει να αναχωρήσουμε, τότε ας αναχωρήσουμε όπως αναχώρησαν οι πρόγονοί μας καλή ώρα, τόσες και τόσες φορές ηρωικά… Μη ξέροντας προς τα πού να τραβήξουμε, ακολουθώντας τα μονοπάτια που είχαν διαβεί κι εκείνοι… νιώθοντας τον πόνο και την αγωνία τους.
Κατατρεγμένοι δεν θα αφήσουμε την πατρίδα μας για να καταλήξουμε όχι σε μέρη που θα θέλει η ψυχή μας, αλλά σε κείνα όπου θα αντέξουν να μας πάνε τα πόδια μας.
Εύχομαι κι ελπίζω να μην αναγκαστούμε ποτέ να ζήσουμε τέτοια προσφυγιά. Έχουμε αρκετές ελπίδες κι άλλους τόσους λόγους για να μη ξαναπεράσουμε τέτοια πικρή εμπειρία. Εκείνο όμως που ξέρω και που ως ένα βαθμό με ανακουφίζει, είναι το ότι, αν μη τι άλλο, θα εξακολουθώ να ζω στην Ελλάδα μέχρι να πάρει τέλος ετούτη η ιστορία. Κι αν βγει θετικά η όλη «περιπέτεια», θα με κάνει ευτυχέστερο και θα σημαίνει πως δεν θα αναγκαστώ ποτέ να εγκαταλείψω την πατρίδα μου.
Πολύ πιθανό το 2014 να είναι η πιο δύσκολη χρονιά. Οι «δίκες» θα συνεχιστούν, και νέες θα βγουν στο προσκήνιο . Κύριος οίδε με τι είδους αδικίες θα βρεθούμε αντιμέτωποι.
Όμως, τι κι αν όλα αυτά μέλλουν να συμβούν, υπάρχει κάτι που για μένα αποτελεί εγγύηση. Ξέρω καλά πως σε αυτήν τη χώρα οι άνθρωποι κάνουν υπομονή αλλά δεν σκιάζονται, ζαλίζονται αλλά δεν πέφτουν.
Ε, ναι, μου είπε ένας 25χρονος, πρώην μαθητής μου, να φύγουν αυτοί που μας έφεραν εδώ, Όχι εγώ. Εγώ, αισθάνομαι λιγάκι φοβισμένος, μα κι απ’ την άλλη ελεύθερος.
